Wo ist die Liebe?

Ich erinnere mich als ich im Iran war, also in meinem Heimatland. An der Ende des Studiums, da ich mit meinem Diplomarbeit beschäftigt war, habe ich ein Mädchen kennengelernt. Sie war wunderschön, und ihre Charakter hat mich fasziniert.

Das Mädchen heisst Shabahang. Ihr Name klingt in Persisch sehr schön und hat Bedeutung.
Unser Freundschaft war sehr kurz. Und wir haben uns wöchentlich immer am Donnerstag getroffen. An Nord von Teheran, da gibt es Gebirge, nämlich Darake, wo wir zur Wanderung gegangen sind. Ich habe jeden Tag an Meinem Diplomarbeit über Stahlkonstruktion gearbeitet, und ich habe immer auf dem Donnerstag gewartet, dass ich Endlich Shabahang treffen konnte.
Die Zeit mit der Shabahang war leider sehr kurz. Da habe ich mich wie ein Liebhaber gefühlt als ob ich Shabahang lieben würde.
Ich habe aber mich nicht verraten dass ich sie gern hatte. Jedes Mal habe ich verschoben das zu sagen! Die wöchentliche Wanderung wurde plötzlich abgesagt und ich habe Shabahang nicht mehr getroffen!

Und jetzt nach 10 Jahre hier in Deutschland gefällt mir eine Kollegin (ich bin noch nicht geheiratet). Wir treffen uns an der Arbeit. Wir arbeiten nicht in einem selben Büro. Und ich treffe sie ab und zu im Korridor. Ich weiss es nicht ob sie es weisst dass ich sie gern habe.
Vielleicht hat sie es verstanden? Ich würde zu ihr gehen und mich verraten dass sie mir gefällt.
Aber das kann ich zurzeit nicht tun. Ob ich eine negative Antwort bekommen würde, nervt mich.
Ich muss mit ihr reden. aber wann? weiss ich noch nicht!

باز هم رخداد جدید در زندگی..

هفته پیش که رفتم قرارداد کاری را تمدید کنم، منشی گفت که چون پروژه‌هاشون ته کشیده، فقط برای ۳ ماه آینده قرارداد را تمدید می‌کنند، و بعدش هم خدا بزرگه.
نمیدونم باید این رخداد را به فال نیک بگیرم، یا اینکه باهاش سر کنم؟ از طرفی بیکاری و بی‌پولی، از طرفی هم شاید باعث بشه که بیشتر درس بخونم و این دانشگاه لعنتی را تمام کنم. اما اینکه بعد از ۳ سال سابقه کار از این انستیتو میام بیرون، برام خوش‌آیند نیست، حالا باید برم دنبال کار.

تنهایی!!

ای بابا! لعنت به این تنهایی کنن،
یک زمانی می‌رسه که نه حوصله داری درس بخونی، نه کار کنی، خلاصه دلت می‌خواد با یک نفر صحبت کنی، سه تا مسنجر، دو تا آدرس ایمیل، تلفن ثابت، تلفن همراه، اما دریغ از یک پیغام، دریغ از تلفن. هی بهت گفتم برو ازدواج کن، هی گفتی فعلا درس بخونم، فعلا امکانات ندارم. بفرما، حالا موندی همین‌جور تنها، اما خودمونیم ها، کجاست اون زن ایرانی که با دار و ندارت بسازه و تو را فغط بخاطر خودت بخواد؟ به سر عشق چه آمد؟
شاید زیاد دارم رمانتیک فکر می‌کنم که ازدواج را با عشق می‌خواهم.
خب امشب هم تنها شام بخوریم، و به سلامتی خودمون هم یک شراب باز کنیم و یاد عشق ایران باشیم.